Dream Catcher

I was itching to weave for that sensation of putting the threads together to form some object. Normally you would need a loom but a loom is too big to fit in my house. I knew that even if I bought it I would not use it enough. This dream catcher is an easy project. I made it with some bendable twigs and left over ribbons. On Google image there is quite a lot of handmade dream catchers.

Sweet (day) dreams are made of this. 

คันไม้คันมืออยากทอผ้า อยากสัมผัสความมันส์จากการนำด้ายมาไขว้มาโยงกันเป็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ถ้าจะทอผ้าต้องมีกี่ใช่มั้ยแต่กี่มันใหญ่เทอะทะวางเกะกะบ้าน รู้เลยว่าถ้าซื้อมาคงใช้ไม่คุ้ม กับดักฝันอันนี้เป็นโปรเจ็กง่ายๆ ทำจากกิ่งไม้อ่อนและริ้บบิ้นที่เหลือจากงานอื่น ลองเข้าไปดูในกู้เกิ้ลอิมเมจ dream catcher มีงานแฮนด์เมดพวกนี้เยอะเลย

Sweet (day) dreams are made of this. 

Behind the Pictures

I bought my first issue of Martha Stewart Living (American edition) back in the late nineties. It was a luxury since the the magazine was not available anywhere here in Thailand. I tried to collect as many as I could right up to the present day. I have to say that although my life went through various degrees of changes, the DIY aspect of this magazine never failed to inspire me. This is why I am so happy to be included in this month's feature of Martha Stewart Living Thailand issue.

ฉันซื้อนิตยสารมาร์ธา สจวร์ต ลิฟวิ่ง(ฉบับอเมริกัน)ฉบับแรกในปลายยุคเก้าศูนย์ จัดว่ามีค่าเหลือเกินเพราะตอนนั้นยังไม่ได้วางจำหน่ายในประเทศไทยเลย ฉันพยายามสะสมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จนถึงทุกวันนี้ ต้องบอกว่าชีวิตฉันอาจจะเปลี่ยนไปมากบ้าง..น้อยบ้างตามกาลเวลาแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าปัจจัยดีไอวายในนิตยสารเล่มนี้ยังโดนใจไม่เสื่อมคลาย นี่เป็นที่มาของความสุขที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในมาร์ธา สจวร์ต ลิฟวิ่งไทยแลนด์ฉบับเดือนมกราคม

Here are some behind the scene pictures of that day.

มีรูปเบื้องหลังมาให้ดูด้วย

This young lady was superb. She was so well behaved and natural. Her other friends were also very cute.

หนูน้อยคนนี้เก่งมาก ว่าง่าย และเป็นธรรมชาติ เพื่อนๆของเธอก็น่ารัก

Beside the Martha Stewart Living Magazine. We have been interviewed by 2 others. Here is one link and another.

นอกเหนือจากมาร์ธา สจวร์ตฯ เรามีบทสัมภาษณ์จากอีกสองที่ตามลิ้งค์นี้ กับลิ้งค์นี้ค่ะ

Harumi's Potato Salad

Potato salad is a regular comfort food with simple ingredients. I must admit that I often find it difficult to cook the potato just right. It is either too hard or too soft and I don’t really have time to check the potato boiling in the pot until it is well cooked but not over cooked. I notice that many restaurants even in big hotels also have the same problem with the potato texture.

สลัดมันฝรั่งเป็นอาหารธรรมดาๆทานง่ายเป็นที่ชื่นชอบของคนทั่วไป มีส่วนผสมไม่กี่อย่าง แต่ต้องยอมรับว่าทำยากตรงที่เนื้อมันฝรั่งต้องมีความพอดี ต้องไม่แข็งกรุบหรือนิ่มจนเกินไป เวลาต้มมันฝรั่งฉันไม่มีเวลามาทดสอบเนื้อมันฝรั่งว่าสุกได้ที่หรือเปล่าทำให้บางครั้งดีบางครั้งก็ไม่ลงตัว เคยไปชิมสลัดมันฝรั่งหลายที่แม้กระทั่งตามโรงแรมใหญ่ๆก็เห็นเขามีปัญหาคล้ายๆกัน

I found this quick and simple recipe by the Japanese Chef, Harumi  Kurihara and I tried cooking with her methods. I must say that it revolutionized the way I cook and eat potato salad. In this dish Harumi does not boil the potato. She soaks it for 10 minutes, and drains it well. Then she puts them in a bowl, cover the potato with paper towel and plastic wrap before heating in the microwave for 5-6 minutes.

ฉันไปเจอสูตรสลัดมันฝรั่งง่ายๆของฮารุมิ คุริฮาร่าเชฟสาวชาวญี่ปุ่นเลยมาทดลองทำดู ขอบอกว่าเป็นการปฏิวัติวิธีการทำและรับประทานสลัดมันฝรั่งของฉันเลย ฮารุมิไม่ต้มมันฝรั่งในสูตรนี้ เธอเอามันฝรั่งไปแช่น้ำ10 นาทีแล้วเทน้ำออก หลังจากนั้นก็เอาชิ้นมันฝรั่งไปใส่ในชามอ่างรองและปิดด้วยกระดาษซับความชื้นที่ใช้ในครัว จากนั้นก็ปิดด้วยฟิล์มพลาสติก นำเข้าเตาอบไมโครเวฟ อบประมาณ 5-6 นาที

The potato comes out exactly as it should be for potato salad.

มันฝรั่งจะออกมาเนื้อแน่นนุ่มกำลังดี

There are also other interesting techniques in the same dish. One is salting the cucumber, let it rest then squeeze the excess juice out making the cucumber the crunchy component in the salad. The sliced onion is also soaked in the water. I find the onion flavor mild and the texture crunchy as well.

ยังมีเทคนิคในสูตรนี้ที่น่าสนใจอีก เช่นการเอาแตงกวาญี่ปุ่นที่หั่นแล้วไปคลุกเกลือให้น้ำในตัวซึมออกมาก่อนที่จะบีบด้วยมือออกจนน้ำงวดทำให้แตงกวาไม่ชื้น แตงกวาจะเป็นส่วนหนึ่งของอาหารจานนี้ที่กรอบ หอมหัวใหญ่ก็ต้องเอาไปแช่ พอเอาไปแช่แล้วรู้สึกว่ารสชาติไม่เข้มมากและคงความกรอบเช่นกัน

It is a delicious recipe and I think everybody will agree.

See the link to the recipe here on NHK Your Japanese Kitchen archive. Here is Harumi’s official site.

สูตรสลัดมันฝรั่งจานนี้อร่อยมาก คิดว่าเพื่อนๆคงเห็นด้วยถ้าได้ลองชิมดู

ดูลิ้งนี้สำหรับสูตรจากรายการของฮารุมิในเวบไซต์เอ็นเอชเค ฮารุมิมีเวบไซต์ของตัวเองด้วยค่ะ

Orange Jam

Before I met Michel, I didn’t particularly like jams. When I thought of jams I thought of the clear jelly-like store bought variety with barely visible chunky fruit pieces. I didn’t like the sharp sweetness of those jams especially when they were cooked with biscuits. I grew up with fresh fruits and from time to time I had junk food.

ก่อนจะรู้จักมิเชลฉันไม่ชอบกินแยมเท่าไหร่ นึกถึงแยมเมื่อใดก็จะเห็นภาพแยมหน้าตาเหมือนเยลลี่ใสๆไม่มีแม้แต่เงาชิ้นเนื้อผลไม้ที่หาซื้อได้ตามซุปเปอร์มาเก็ตทั่วๆไป รสหวานแหลมมาก ยิ่งเป็นแยมอบแข็งเหนียวในคุ๊กกี้ยิ่งไม่ชอบเอาเสียเลย ฉันโตมากับการกินผลไม้สด บางครั้งก็เสพขนมประเภทอาหารขยะเหมือนกัน

After, we got married, we sometimes received home-made jams in recycled glass jars. They were made in France by Michel’s mother and they taste like real fruits. Her apricot jams were the best. They taste of sugary tang. She puts almonds in them and this give the jam a festive smell of the confectionary. Most importantly, they taste like real fruit preserves-which is what jams are suppose to be with chewable pieces inside.

พอเราได้มาอยู่ด้วยกันก็มีคนส่งแยมโฮมเมดใส่โหลรีไซเคิ้ลมาให้ชิมอยู่เรื่อยๆ เป็นแยมที่แม่ของมิเชลที่ฝรั่งเศสทำ รสชาตแยมเหมือนได้กินผลไม้จริงๆ แยมลูกแอปริคอตของแม่จะอร่อยสุด ออกเปรี้ยวอมหวาน แม่ใส่เมล็ดอัลมอนด์ลงไปด้วยทำให้มีกลิ่นหอมคล้ายๆเวลาเดินเข้าร้านลูกกวาดฝรั่ง ที่สำคัญที่สุดคือแยมของแม่มีลักษณะเป็นการถนอมอาหารอย่างแท้จริง- ซึ่งแยมทุกขวดควรจะเป็น และต้องมีชิ้นส่วนให้เคี้ยวได้ด้วย

I guess I took life for granted that there will always be fruits for every season in Thailand. We don’t bother to make jams. We make pickles but not jams…Not really. In western countries, fruits were only available during the warm seasons. Some fruits were not available at all. Michel remembers that when he was young, they didn’t grow oranges in France. Oranges were imported from Morocco and Israel. In his grandparent’s’ generation, oranges were a luxury commodity. His grandfather used to receive an orange as a gift for Christmas.

การที่ได้เกิดเป็นคนไทยทำให้ฉันไม่ค่อยกังวลว่าฤดูไหนจะไม่มีผลไม้กิน คนบ้านเราเลยไม่ค่อยนิยมทำแยมกินกันเอง เราถนอมอาหารด้วยการดองแต่ไม่ค่อยทำแยมกันเท่าไหร่ ในประเทศตะวันตกจะมีผลไม้ให้กินเฉพาะในฤดูที่มีอากาศอบอุ่น ยิ่งสมัยก่อนผลไม้บางชนิดไม่มีให้กินด้วยซ้ำ ตอนมิเชลเป็นเด็กยังไม่มีการปลูกส้มอย่างแพร่หลาย ต้องอาศัยกินส้มนำเข้าจากโมร็อคโคและอิสราเอล ส้มจัดเป็นผลไม้ราคาสูงในสมัยคุณปู่คุณย่าของมิเชล คุณปู่จะได้กินส้มหนึ่งลูกเป็นของขวัญวันคริสต์มาสเท่านั้น

Michel eats jam like they were nectar from paradise savoring every single drop. Jam making in France is almost like household artisanal products lovingly made with flavour, aroma, and texture. It is really part of the art of eating.

This recipe for seedless orange jam is quite easy. Allow yourself a lot of time to prepare this. I use charcoal fire and I let the jam simmer slowly.

มิเชลกินแยมอย่างละเลียดทุกคำเหมือนกับว่าแยมเป็นสิ่งที่ฟ้าประทานมาให้ ในฝรั่งเศสการทำแยมเป็นงานศิลปะพื้นบ้านที่ทำด้วยความรักและความปราณีตกับความกลมกล่อมของสามสิ่ง รสชาต กลิ่น และรสสัมผัส แสดงออกซึ่งความงดงามของการกินโดยแท้

สูตรทำแยมส้มไร้เมล็ดสูตรนี้ง่ายมาก ต้องเลือกวันที่มีเวลามากหน่อยเพราะต้องค่อยๆทำไปอย่างไม่รีบร้อน

Ingredient ส่วนผสม

• 2 kilograms seedless oranges ส้มไร้เมล็ด 2 กิโลกรัม
• 2 kilograms sugar น้ำตาลทราย 2 กิโลกรัม
• 3 teaspoon vanilla essence กลิ่นวานิลลา 3 ช้อนชา

(jam jars washed, steamed and dried before use โหลแก้วใส่แยมฝาเกลียว ล้างให้สะอาดแล้วนำไปนึ่ง เช็ดจนก่อนนำมาใช้)

Method วิธีทำ

Wash the oranges, pat dry and use a sharp knife to slice them into 2 milimeter thickness or less. These oranges may be called seedless but there are seeds. Discard the seeds.

ล้างส้มให้สะอาด เช็ดเบาๆจนแห้ง ใช้มีดคมหั่นเป็นแว่นหนาประมาณ 2 มิลลิเมตร ส้มไร้เมล็ดมีเมล็ดอยู่พอสมควร ต้องแกะทิ้งไป

Place the sliced oranges in a large bowl. Add sugar and vanilla essence. Mix well. Put the plastic wrap over the bowl. Seal tightly and let it stand for at least 3 hours until the sugar naturally dissolve. While you wait, turn the mixture occasionally.

นำส้มที่หั่นแล้วมาใส่ในภาชนะใหญ่ๆ เทน้ำตาลและวานิลลาลงไป คลุกให้เข้ากันดี ปิดด้วยฟิล์มพลาสติกให้มิด ตั้งไว้ในห้องประมาณ 3 ชั่วโมงจนกว่าน้ำตาลจะละลายกลายเป็นน้ำ ระหว่างรอต้องเปิดฟิล์มพลาสติกแล้วคนส่วนผสมบ้าง

Transfer the mixture into a big pot and boil over medium fire. Stir occasionally and cook for at least 2 hours or until the texture is right. To test if the texture is right you need to take a teaspoon of jam out of the pot. Place the jam on a plate and allow it to cool. If the texture is clear, sticky and thick like honey, then it is ready to be bottled. Do not wait until the jam is too dry as it will become crystalised sugar again.

นำส่วนผสมไปตั้งบนเตาไปปานกลาง คนส่วนผสมเรื่อยๆป้องกันไม่ให้ก้นไหม้ รอประมาณ 2 ชั่วโมงจนกว่าเนื้อแยมจะได้ที่ การทดสอบเนื้อแยมก็ง่ายๆ ตักแยมออกมาสัก 1 ช้อนชา นำมาผึ่งบนจานจนเย็นแล้วดูว่าข้นเหนียวใสเหมือนน้ำผึ้งหรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ยกลงจากเตา ตักใส่โหลได้ทันที

Bottle the jam while still hot. Seal well and place under running water quickly and let the whole thing cool down at room temperature.

บรรจุขวดโหลตอนที่แยมยังร้อนอยู่แล้วปิดฝาแน่น ล้างขวดในน้ำเย็นอย่างเร็วแล้วตั้งเรียงไว้จนเย็นตัวลง

Hand Sewing

Living between weekdays in a condo and weekends in a small cottage meant that we have to decide where we make things for fun and where we do serious work. So we have most of our tools and equipments for our handwork in Khao Yai and we have most of the books on the shelves in Bangkok. As it happens quite frequently, I found myself carrying a lot of things to Khao Yai and back both for work and for fun. That is, if they were portable. Books, laptops, knittings and crochets and small ornamental sewing projects are fine. However, most of my sewing work is done in Khao Yai. Most of my sewing notions and equipments are there and I am reluctant to move my old sewing machine. Portable as it is, my sewing machine is quite heavy and bulky. Then there is an old over-locker with all the bits pointing in all directions. It doesn’t seem practical to have them in the car on our trips.

เนื่องจากเราสองคนใช้ชีวิตอยู่สองบ้านคือวันธรรมดาอยู่ที่คอนโดและวันหยุดสุดสัปดาห์เราไปนอนที่กระท่อม ดังนั้นเราต้องเลือกว่าเราจะใช้ที่ไหนเป็นที่ทำงานประดิษฐ์และที่ไหนเป็นที่ทำงานประจำ เราตัดสินใจขนวัสดุอุปกรณ์งานทำมือไปไว้ที่เขาใหญ่ คอนโดที่กรุงเทพฯเป็นที่เก็บเอกสารและหนังสือสำคัญ แต่ฉันก็ยังต้องขนสัมภาระพะรุงพะรังระหว่างกรุงเทพเขาใหญ่อยู่บ่อยๆทั้งสำหรับงานทำมาหากินและงานทำเล่น ขนสิ่งที่พอขนได้เช่นหนังสือแล็บท็อป งานถักนิ๊ตติ้ง โครเชต์ และงานเย็บปักถักร้อยนิดๆหน่อยๆ งานเย็บผ้าส่วนใหญ่จะทำที่เขาใหญ่เพราะมีวัสดุอุปกรณ์สารพัดเก็บไว้ที่นั่น แล้วชั้นไม่ชอบเคลื่อนย้ายจักรตัวเก่าไปไหน ที่จริงจักรตัวนี้มีหูหิ้วแต่หนักและใหญ่พกพาลำบาก แล้วถ้าอยากจะเย็บผ้ากันอย่างจริงจังฉันจ้องแบกจักรโพ้งคู่กันไปด้วย จักรโพ้งตัวนี้มีชิ้นส่วนเกะกะไม่น่าแบกขึ้นรถไปไหนเลย

 I often think how nice it would be to be able to sew anywhere without having to have a sewing machine or an over-locker  with me all the time. There must be a way to sew everything entirely by hand and still be able to have something that is unique, well finished, durable and even beautiful.

I know that for centuries before the invention of the sewing machine, people have been sewing everything by hand. As I look through the pages of fashion history books, I am more than convinced that great fashion can be made by hand.

I don’t often see garments that are made entirely by hand. I remember the time when I saw a simple skirt made by hand by a contemporary Korean designer in a boutique in New Zealand. I was so astonished that I must have stood there feeling the seams and turning the skirt inside out a million times before leaving the shop- sadly without the skirt. The charm was surely the human touch and the time that someone was willing to spend to make something.

ฉันมักจะคิดอยู่เสมอว่า ถ้าเราเอางานเย็บมือไปกับเราทุกหนทุกแห่งได้โดยไม่ต้องเอาจักรธรรมดากับจักรโพ้งไปด้วยก็คงจะดี เลยเป็นเหตุที่ทำให้ต้องหาวิธีการเย็บทุกอย่างด้วยมือให้ได้ แต่ต้องเย็บออกมาดูดี น่าใช้ ตะเข็บเนี้ยบ และทนทานการใช้งานด้วย

ฉันพอจะรู้ว่าในหลายศตวรรษก่อนมีจักรเย็บผ้าทุกคนต้องเย็บผ้าด้วยมือกันทั้งนั้น เสื้อผ้าสวยๆตามหน้าหนังสือประวัติศาสตร์แฟชั่นที่เป็นงานเย็บมือ และเป็นสิ่งตอกย้ำความเชื่อว่าการเย็บมือสามารถเป็นสิ่งที่ช่วยให้เราทำแฟชั่นที่ดูยิ่งใหญ่อลังการได้

ฉันไม่ค่อยเห็นเสื้อผ้าที่เย็บด้วยมือ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่บูติกในประเทศนิวซีแลนด์ได้ไปเจอกระโปรงสไตล์เรียบๆเป็นงานเย็บมือของดีไซเนอร์ชาวเกาหลี ฝีมือการเย็บทำให้ฉันถึงกับอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ฉันได้แต่ยืนสัมผัสรอยตะเข็บ พลิกกระโปรงดูหน้าหลัง กลับตะเข็บดูด้านในด้านนอกหลายครั้งก่อนผละตัวออกมาด้วยความเสียดายที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ เสน่ห์ของงานชิ้นนั้นอยู่ที่ความประณีต ละเอียดอ่อน และการทุ่มเทเวลาให้กับการสรรค์สร้าง

We often say that there is not enough time and we don’t spend enough time making things for pleasures. I don’t think anyone should deny the happiness of creating things slowly and being present at all time while doing things. Sewing by hand is not as slow as people may think. I think, one gives more care and attention when one is not using the machine. The sewing machine does not always save time if you, yourself are not mindful. Unpicking mistakes is most time wasting and most likely to be frustrating.

เรามักจะได้ยินคนพูดอยู่บ่อยๆว่าไม่มีเวลาทำนู่นทำนี่ที่ใจรัก ฉันไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมเราต้องปฏิเสธความสุขที่ได้จากการลงมือทำอะไรอย่างเนิบช้าและอยู่กับสติตลอดเวลาที่เราทำงานนั้น การเย็บมือไม่ได้เป็นกระบวนการที่กินเวลามากอย่างที่หลายคนคิด เวลาที่เราเย็บมือเรามีเวลาที่จะเพ่งดูสิ่งที่เราทำอย่างระมัดระวังมากกว่าเวลาเราใช้จักรเย็บผ้าที่มีสปีดแข่งกับเวลา จักรเย็บผ้าไม่ได้ประหยัดเวลาให้เราเสมอไปถ้าเราไม่อยู่กับปัจจุบันขณะ เวลาเราเผลอตัวไปกับการรีบเร่งเราอาจจะต้องเสียเวลาและเสียใจกับการต้องเลาะตะเข็บเพราะเย็บผิดก็ได้

A year ago, noojo recommended thet I see mairuru, a Japanese blog by the person by the same name. Mairuru crafts everything by hand and she was highly productive. Almost every day (before the arrival of her new born baby), she would create something new just because hand sewing was accessible and she was so good at it. She even gave step by step tutorials for those who might be interested in hand sewing. I was completely blown over by her enthusiasm.

I began to notice that there are many books that give good instructions on machine sewing, but not one that clearly teaches you how to sew by hand.  I continued my search. Then I thought of this book.

เมื่อปีที่แล้ว noojo ได้แนะนำให้เราเข้าไปดูบล็อกของสาวญี่ปุ่นชื่อ Mairuru คุณมาอิรุรุมีผลงานเย็บมือเยอะมาก ก่อนที่เธอจะผันตัวเป็นคุณแม่มือใหม่เธอมีผลงานให้ดูแทบทุกวันเพราะเธอสนุกสนานกับการเย็บ และการเย็บมือเป็นสิ่งที่เธอสามารถหยิบขึ้นมาทำได้ทุกเมื่อ เธอยังมีโพสต์การสอนทำงานเย็บมือแบบทีละขั้นตอนสำหรับคนอื่นที่อาจจะสนใจไปลองทำเองบ้าง เป็นอะไรที่น่าทึ่งทีเดียว

ฉันสังเกตว่าหนังสือดีๆที่สอนเย็บผ้าทั่วไปมีอยู่ดาษดื่น แต่ไม่ค่อยมีที่เน้นการเย็บมือโดยเฉพาะ ฉันเลยต้องหาไปเรื่อยๆ แล้วฉันก็นึกถึงหนังสือเล่มนี้

Years ago while studying as a fashion student, I came across a quaint little hardback called A Big Book of Needlecraft. The better condition of the cover comes from Amazon UK. I lost the cover of mine soon after. There is still a lot of second hand copies on the internet. My version was in poor condition and I was obliged to photocopy many pages before the book fell apart.

The book was published in 1935, in the time where women were still making things at home by hand and home sewing machine was still something of a luxury that one could only dream of.

My initial feeling about the book was that it had a wonderful mixture of fashion inspirations that I could use to inspire my university assignments.

นานมาแล้ว สมัยที่ฉันยังเป็นนักศึกษาแฟชั่น ฉันไปได้หนังสือชื่อ A Big Book of Needlecraft ภาพปกที่พอจะดูได้มาจากลิ้งค์ Amazon UK ปกหนังสือของฉันหลุดหายไปหลังจากที่ซื้อหนังสือได้ไม่กี่วัน ถ้าไปหาดูในเน็ตยังมีหนังสือเล่มนี้ขายอีกหลายเล่ม ส่วนเล่มของฉันทั้งเก่าและโทรมเลยมีบางส่วนที่ต้องถ่ายเอกสารเก็บไว้ก่อนที่จะหลุดหายไปทีละหน้า

หนังสือเล่มนี้ถูกจัดพิมพ์ขึ้นในปี ค.ศ.1935 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ทำของใช้เองที่บ้าน และจักรเย็บผ้ายังเป็นของสินค้าหรูหราราคาแพงเกินกว่าจะมีได้ทุกครัวเรือน

ตอนที่ซื้อหนังสือเล่มนี้ก็คิดว่าจะเอาภาพสวยๆมาเป็นแรงบันดาลใจเวลาทำงานส่งอาจารย์

This is a perfect book for my hand sewing projects now.

สำหรับตอนนี้ หนังสือเล่มนี้เป็นตำราการเย็บมือได้อย่างดี

It is nostalgic, adorable and doesn’t look too complicated at all.

ทำให้นึกถึงสิ่งละอันพันละน้อยในอดีตที่น่ารักๆ และเราสามารถทำได้ง่ายๆ

There are even some decorations.

อันนี้เป็นการตกแต่ง

How to cover the seams without using an over-locker.

นี่เป็นการเก็บตะเข็บให้เนี้ยบโดยไม่ต้องใช้จักรโพ้ง

Patterns you can make.

มีแพทเทิร์นด้วย

There is a very small machine sewing section as well.

ที่จริงมีส่วนที่สอนการใช้จักรเย็บผ้านิดหน่อย

I haven’t given up machine sewing yet. Hand sewing has become something quite important to me, that is all.

ฉันยังชอบเย็บผ้าด้วยจักร แต่งานเย็บมือได้กลายเป็นสิ่งที่มีความสำคัญโดยปริยาย